muzyka klasyczna

Jeżeli nadmienimy jeszcze, że "Musicarius" wykorzystuje historyczne instrumentarium - czyli nie tylko instrumenty, ale także smyczki, struny i historyczną praktykę wykonawczą, dojdziemy do sedna przepięknego i niezwykle cennego zamierzenia artystycznego "Musicariusa".

Po pierwsze – świetny pomysł. Zebranie utworów niedokończonych, ostatnich dzieł wielkich mistrzów, którym zabrakło sił do domknięcia kompozycji – a mimo to żadnemu torso nie brakuje niczego, bu budzić fascynację. Ba, może nawet właśnie przez tę wyjątkową szczątkowość jeszcze się ona wzmaga, jakby ułomność okazywała się szczególną ozdobą. Bo też czemu miałoby tak nie być?

Wiele łączy Dymitra Szostakowicza (1906-1975) i Alfreda Schnittke (1934-1998). Mimo że należą do różnych generacji, obaj tworzyli w Związku Sowieckim, i obaj próbowali zaszyfrować w swej muzyce dramat kompozytora "uwięzionego" w państwie totalitarnym. U obu twórców znajdziemy podobne emocje i podobną narrację, którą można ująć w formułę "przez ciernie do gwiazd". Zaczyna się od ogromu cierpienia, dalej mamy poszukiwanie dystansu, uzyskiwanego często poprzez ironię i rozbudowaną technikę cytatów, i w końcu przełamanie bólu, prześwit czegoś ukrytego i niosącego otuchę. Tak osobisty i bezpośredni ton, powiązanie muzyki z realną egzystencją, stanowią o rosyjskiej odrębności w panoramie muzyki XX wieku.