Diabubu - Łowicz 40%

1. mazurek od Kazimierza Mety
2. polka po Tadeuszu Rosiaku
   Przeleciał gołąbek przez wysoki dąbek
3. mazurki po Marianie Toczku
4. kujawiak po Tadeuszu Kubiaku
5. polka po Józefie Ozimku
6. oberek po Marianie Toczku
7. oberek łowicki
8. kujon od Sławomira Czekalskiego
9. polka Szabasówka
10. mazurki po Władysławie Piątkowskim
11. oberek po Konstantym Kędziorze
12. kujawiak po Czesławie Kocembie
13. oberek po Wiesławie Rochali
14. kujon po Czesławie Kocembie
15. oberek od Sławomira Czekalskiego
16. oberek po Leopoldzie Talarowskim (ten temat odnajdziemy w mazurku D-dur Chopina)
17. marsz weselny po Czesławie Kocembie
18. mazurki od Rzeczycy

Kapela gra od 2010, w obecnym składzie (z Jakubem Koroną) od 2014

Jakub Stefanowicz – skrzypce
Bartosz Puliński – harmonia
Jakub Korona – baraban

(na skrzypcach gra Jakub Stefanowicz,gościnnie: Róża Martyna Grabowska bębenek, śpiewi Antoni Hasso-Agopsowicz basy)

Gramy melodie rawskie i łowickie; w sposób, w jaki mogłaby grać je wiejska kapela; to znaczy nie imitujemy techniki konkretnych muzykantów, ale próbujemy zachować styl, brzmienie i ducha gry tutejszych wsi. Nie uważamy się więc za rekonstruktorów, ale po prostu za muzykantów poruszających się w obrębie regionalnego kanonu i estetyki.

Ważne było dla nas zachowanie surowego i nieraz delirycznego czy agresywnego charakteru tej muzyki i nieupiększanie jej. Bo chociaż upiększona, stałaby się może łatwiejsza w odbiorze dla przypadkowego słuchacza, to straciłaby wyrazistość, która nie dość, że jest endemiczna i już przez samo to wydaje się zasługiwać na ochronę (jak ginący gatunek), to jeszcze w sposób dziś niespotykany i za pomocą rzadko używanych gdzie indziej narzędzi gra emocjami i wrażeniami.

Narzędzia, o których mówimy, to wykorzystanie brudnego, ostrego dźwięku; potraktowanie głosu ludzkiego nie jako nośnika tekstu, ale jako dodatkowego instrumentu; szereg cech często i wyczerpująco już opisanych, jak rubato, synkopa, polirytmia, polimetria czy elementy improwizacji; i wreszcie rzecz całkiem odosobniona — współbrzmienie instrumentów melodycznych, które wywodzi się z unisono, ale na przestrzeni lat wspólnej gry przechodzi w wielogłos unikatowy dla każdej kapeli.
Czego słuchacz może się spodziewać? mocy wrażeń / PRODUKT LUKSUSOWY

Grają starodawne melodie – mazurki, oberki, kujawiaki, kujony i kujawiony, polki, tanga i fokstrociki w tym melodie żydowskie – w sposób, który nie pozostawia wątpliwości, że to muzyka żywa, aktualna tu i teraz, bez trudu wlewająca we współczesne ciała i dusze taneczną energię. A przy tym – jak przystało na te strony Polski – nieco powściągliwa. Sami czują się bardziej jej orędownikami niż wykonawcami: “Strasznie nam się podoba ta muzyka, jest pełna treści, a jednocześnie oszczędna w formie, można by rzec – elegancka”.

Muzycy łączą młodzieńczy wigor z niemałym już doświadczeniem wykonawczym. Bartosz Puliński i Jakub Stefanowicz są sąsiadami (wychowali się we wsi Kalonka) i próbowali razem grać od małego. Pierwsza płyta ze źródłową muzyką wiejską – Czas Harmonii – wpadła im w ręce, gdy korzystali jeszcze z gimbusa. Fascynację szybko przekuli w czyn i ruszyli na pierwszą wyprawę w poszukiwaniu muzykantów. Początkowo zajmowali się muzyką z różnych regionów, by wkrótce skupić się na repertuarze z własnych rodzinnych stron: pogranicza łowicko – łęczyckiego, skąd pochodzą ich babcie, oraz z okolic Łodzi. W 2018 r. Bartosz Puliński w ramach stypendium artystycznego Prezydenta Miasta Łodzi zrealizował też projekt “Melodie Miasta Łodzi”, w ramach którego dotarł do żyjących jeszcze wykonawców tradycyjnego łódzkiego folkloru miejskiego.

Zdobywane w terenie umiejętności obaj muzycy weryfikowali na bieżąco, grając do tańca w mieście, zwłaszcza na zabawach Pograjki Łódzkiej. Na jednej z potańcówek przybębnił im Jakub Korona – i tak zawiązało się Diabubu. Odtąd grają razem – zdążyli już dać się poznać miłośnikom mazurków, oberków i kujawiaków min. na Festiwalu Pieśni Naszych Korzeni w Jarosławiu, Warszawskim Festiwalu Wszystkie Mazurki Świata oraz w Ambasadzie Muzyki Tradycyjnej (inicjatywy Warszawskiego Domu Tańca), w Wilnie na Skamba Skamba Kankliai czy w Krakowskiej Piwnicy pod Baranami. Do dziś najważniejszym źródłem inspiracji i repertuaru pozostaje dla DiaBuBu bezpośrednia nauka od wiejskich mistrzów, takich jak harmoniści Sławomir Czekalski, Czesław Kocemba i skrzypek Jan Szymański z Łowickiego czy bracia Rochale: Wiesław, harmonista i Janusz – skrzypek, klarnecista i bębnista – z Rawskiego.

Kapela czerpie również z archiwalnych nagrań, zarejestrowanych w domach łowickich i rawskich muzykantów w latach 1985-2000 przez Andrzeja Bieńkowskiego. A także z archiwów Łódzkiego Muzeum Etnograficznego, wydawnictw płytowych Polskiego Radia, Instytutu Sztuki PAN oraz materiałów znalezionych w internecie.

NAGRODY:

2014 – I miejsce oraz nagroda publiczności w konkursie Stara Tradycja organizowanym w ramach festiwalu Wszystkie Mazurki Świata.

2014 – Baszta w kategorii Folklor – rekonstrukcja na 48. Ogólnopolskim Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych

2016 – I nagroda w kategorii Kapela Autentyczna na konkursie Od Kujawiaka do Oberka w Sieradzu 

wydawca: Muzyka Odnaleziona 2024
nr kat. KZ001
format: CD, digipack