Karol Dobrowolski Ensemble - Bleue Mélancolie

1. Petrucciana 7:51
2. La valse Bleue Mélancolie 7:53
3. La promenade des montagnards 5:45
4. Après la pluie 6:29
5. Ivresse slave 5:07
6. Chopinote 6:28
7. Tango El Dios 4:35
8. Les empreintes polonaises à Paris 9:14

Karol Dobrowolski – skrzypce
Roby Lakatos – skrzypce [2, 3, 5, 7]
Alexis Cárdenas – skrzypce [2, 3, 7]
Piotr Sapieja – skrzypce [3, 5]
Raphaël Maillet –  skrzypce [3, 4, 5, 6]
Giovanni Mirabassi – fortepian [4, 6, 8]
Hugues Duchesne – fortepian [1, 2, 3, 5]
Greg Zlap – harmonijka [4]
Borys Janczarski – saksofon tenorowy [1, 6]
Sébastien Gastine – kontrabass [1, 2, 3, 5, 6 ,8]
Nicolas Favrel – perkusja [1, 2, 3, 5, 6, 8]

Bleue Mélancolie – romantyzm, eklektyzm i... fantazja. Te trzy słowa definiują muzykę zawartą na debiutanckiej płycie Karola Dobrowolskiego. Uformowany przez maestro Didiera Lockwooda, gra jednak swoje, wykracza poza ramy wirtuozerii. Nieprzypadkowo grał z tak wieloma znakomitościami sceny jazzowej w Polsce (m.in. z Wojciechem Karolakiem, Michałem Urbaniakiem czy Zbigniewem Namysłowskim), ale także z Nigelem Kennedym. Prowadzi w Paryżu – gdzie mieszka – dwie formacje, które inspirują się jazzem manouche (Stéphane Grappelli, Django Reinhardt) czy orientalnym ethno.

Bleue Mélancolie to siedem autorskich kompozycji Dobrowolskiego, które łączy wspólny muzyczny język i polsko-francuska melancholia. Projekt dopełnia Après la pluie [04] francuskiej kompozytorki Valérie Sabbah. Każdy utwór to melodia, do której chce się powracać, to jakby tematy filmowe poszukujące swojego scenariusza. Twórczy eklektyzm odnajdziemy np. w La promenade des montagnards. Jest tu mieszanka Bacha, folku, muzyki cygańskiej, góralszczyzny oraz jazzu. I jak zagrane! Troje skrzypiec, dwuosobowa sekcja smyczkowa, sekcja rytmiczna prowadzona od fortepianu, a na dodatek gitara cygańska. A kto gra na tej płycie obok lidera? Raczej zapytajmy, kto tu nie gra! Skrzypcowi wirtuozi: Roby Lakatos (węgierski Rom, wylansowany przez samego Yehudi Menuhina) czy Alexis Cárdenas (Wenezuelczyk, wieloletni współpracownik Richarda Galliano). Gościnnie Giovanni Mirabassi, jeden z największych pianistów jazzowych. Są również wirtuozi instrumentów „koloraturowych” – Ziggy Mandacé na gitarze cygańskiej czy Greg Zlap (vel Grzegorz Szłapczyński) na harmonijce, jest też tenor Borysa Janczarskiego. I nie ma tłoku, proporcje między instrumentami wyważone, wszystko bardzo subtelne, bez poczucia przeładowania. Nie ma nadmiaru nut, każda jest na swoim miejscu, subtelnie wyartykułowana. Last but not least, realizatorem dźwięku był Marc Berdugo, z zawodu fizyk, ale pasjonat muzyki, laureat wielu konkursów dla nagraniowców, organizowanych przez Radio France. Płyta nagrana na tzw. setkę, bez montażu i klejenia, tak jak rejestruje się koncerty live. Nagranie jest pełne akustyki, momentami surowości, wynikającej z braku podłączeń do wzmacniaczy, wspierania się dodatkowymi supportami mikrofonowymi, co daje w końcowym efekcie pewien rodzaj odmienności, który w tym przypadku stanowi wielką muzyczną wartość. Jeszcze tylko to pytanie: dlaczego dopiero teraz Karolu? Przecież jesteś urodzonym liderem, możesz wyjść z cienia na wielką scenę! I właśnie się to dzieje… (Igor Przebindowski)

Nagrano 25, 26, 30 marca 2019 w Croissy-sur-Seine (Francja)
Realizacja dźwięku: Marc Berdugo, II Miks & master: Michał Kupicz
Dyrektor artystyczny: Christophe Raymond
Design: For Tune®
Zdjęcie na okładce: Narodowe Archiwum Cyfrowe

wydawca: For Tune 2022
nr kat. 158(096)
format: CD, digipack